سرباز که نباید از سرما بترسد

راوی: «احمد اثنی عشر»

پایگاه هوایی اصفهان در نزدیک کویر واقع شده و به همین خاطر دارای زمستان های سردی است. چند وقت بود که سربازان به قسمت حفاظت پایگاه شکایت می کردند که منطقه رَمپ (محوّطه پارک هواپیماها) پروازی در معرض وزش بادهای سرد کویری است و ما طاقت نداریم که دو ساعت بدون هیچ گونه حفاظی در آنجا پاسداری بدهیم. آنها درخواست ساخت اتاقک نگهبانی را داشتند. از طرفی پاسدار به دلیل اینکه در داخل اتاقک به کل منطقه دید کافی نداشت، حفاظت پایگاه با ساخت اتاقک مخالفت می کرد.

 

 

یک شب ساعت دو بعد از نیمه شب شهید بابایی مرا احضار کرد و خواست تا با ماشین به گشت در داخل پایگاه بپردازیم. هوا واقعاً سرد بود. به گونه ای که من با وجود اینکه در داخل ماشین نشسته بودم و بخاری هم روشن بود، به محض اینکه شیشه را قدری پایین می کشیدم سرما تا عمق وجودم نفوذ می کرد. بابایی ماشین را به طرف همان پست نگهبانی که سربازان از سرمای شدید آن شکایت داشتند، می راند. به رمپ که رسیدیم شهید بابایی از ماشین پیاده شد و با سربازی که سر پست بود احوالپرسی کرد. قدری با او صحبت کرد و سرباز جوراب هایش را به ما نشان داد. چهار جفت جوراب روی هم پوشیده و شال به گردن بسته بود. دو جفت هم دستکش در دست داشت و روی لباسهایش دو دست اورکت پوشیده بود. من از شدت سرما رفتم و داخل ماشین نشستم. شهید بابایی مقداری با سرباز صحبت کرد. آنگاه تفنگ او را گرفت و از او خواست تا در ماشین بنشیند و قدری استراحت کند. سپس روی به من کرد و گفت:

ــ من چند دقیقه ای پاسداری می دهم. ببینم این سربازها چه می گویند. آیا واقعاً اینجا اینقدر که می گویند سرد است؟!
سپس به سربازی که در صندلی عقب ماشین نشسته بود نگاه کرد و در حالی که لبخند می زد گفت:
ــ سرباز که نباید از سرما بترسد؛ بلکه باید از خدا بترسد.
شهید بابایی تقریباً سه ربع ساعت در آن شرایط ، بدون بالاپوش مناسب در حال نگهبانی دادن بود. سرباز که داخل ماشین نشسته بود گفت الآن زمان تعویض پست است. اگر پاسبخش بیاید و ببیند که من اسلحه ام را به ایشان داده ام برای من بد می شود؛ به همین خاطر شهید بابایی را صدا زدم و سرباز اسلحه اش را گرفت و ما رفتیم.
فردا صبح شهید بابایی دستور دادند تا برای پست نگهبانی آن منطقه، اتاقک بسازند و چنانچه احتمال پیش آمدن مشکل حفاظتی در میان است تعداد نگهبان ها را اضافه کنند.